Men moet de dingen
de eigen stille ongestoorde ontwikkeling laten
die diep van binnen komt;
die door niets
gedwongen of versneld kan worden.

Alles in het leven is groeien en vormt zich,
rijpt zoals de boom, die zijn sapstroom niet stuwt
en rustig in de lentestormen staat,
zonder de angst dat er straks geen zomer kan komen.
Die zomer komt toch!

Maar slechts voor de geduldigen
die leven alsof de eeuwigheid voor hen ligt,
zorgeloos stil en wijds. Men moet geduld hebben
voor onopgeloste zaken in ons hart
en proberen de vragen zelf te koesteren als gesloten kamers
en als boeken, die in een zeer vreemde taal geschreven zijn.
Het komt erop aan alles te leven.

Als je de vragen leeft
leef je misschien langzaam maar zeker
zonder het te merken
op een goede dag het antwoord in.